Douala

Voordat de echte vakantie begon zijn Flo en ik een week gaan werken in Douala bij ons twee schatjes Hannah en Anneleen. We hebben bij hun gewoond en veel plezier gehad samen. Het was een geweldige ervaring om mee in hun ziekenhuis te werken.

Flo en ik zijn daarna drie nachten op hotel geweest waar we twee Nederlanders tegenkwamen. Toen we een praatje begonnen te maken waren we na 5 minuutjes al helemaal verliefd op hun. Pieter bleek de architect van ons ziekenhuis in Njinikom te zijn en Gert is diegene die in Njinikom bezig is met ziekteverzekering in te voeren. We hebben heel de avond gepraat over iedereen in Njinikom en de dag erop zijn we heel de dag samen op stap geweest. We zijn mee gaan kijken naar hun projecten. Zo hebben Flo en ik nog briefen kunnen schrijven naar de Njinikommers via Pieter en Gert.

Vakantie

Na ons weekje Douala zijn we met ons zessen naar Yaoundé; de hoofdstad en naar Kribi en Limbé; twee badstadjes geweest. We hebben veel uitstapjes gedaan waaronder een stukje van de Mount Cameroun beklommen, een pygmeeën stam gaan bezoeken, watervallen gaan bezichtigen, met chimpansees gaan spelen, heerlijk gegeten, met ne kano gaan varen, uit geweest, met een speedboot tot open zee gevaren en daar gezwommen, in de hoge golven gespeeld,… Natuurlijk verliep dit alles niet van een leien dakje.

Het beklimmen van de Mount Cameroun was meer een trektocht door de hele dichtgegroeide jungle, waar we niet zonder bloed, zweet en tranen zijn van af gekomen. Drie mannen gewapend met messen van ne meter lang waren met ons mee. Ze hakten met hun messen een ‘padje’ en beschermden ons voor wilde beesten. Als souvenir hebben we er belittekende benen aan overgehouden.

Zoals Tarzan and Jane hebben Flo en ik geslingerd in slingerplanten boven een rivier. Hoe sierlijk het er allemaal uitziet in films, zo veel schaafwonden hadden wij op onze handen.

Dit was echt de vakantie met een maximum aan bijna-dood-ervaringen, maar Flo is bijna verkracht door ne chimpansee en ik ben ten huwelijk gevraagd door ne pygmee. Dus zoals ge u kunt voorstellen was het een vakantie om nooit meer te vergeten.

Njinikom, we missen je

Njinikom lijkt ondertussen al zo ver weg. We hebben er een prachtig afscheid gehad. Pasen was onze laatste dag daar. We hebben de hele dag bij ons favoriete gezin gezeten en daar voor de laatste keer samen gegeten, gelachen en gedanst. In de avond was het zoete inval bij ons thuis en zijn er nog veel mensen dag komen zeggen. Het was echt heel emotioneel allemaal. Zelfs de altijd zo correcte en serieuze gynaecoloog heeft zijn normen aan de kant geschoven en ons allebei een dikke knuffel gegeven met tranen in zijn ogen. Nu dat we al twee weken weg zijn uit Njnikom blijven we telefoontjes krijgen van onze lieve dorpsgenoten. De voorbije twee weken hebben Flo en ik al vaak tegen elkaar gezegd: ‘Kom we pakken ons spullen en zijn terug weg naar Njnikom.’

We kunnen jullie veel verhaaltjes en anekdotes vertellen maar zolang jullie niet hebben geproefd van zijn eten, gedanst met zijn mannen, gelopen onder zijn regen, geroken aan zijn geuren, gereden in zijn taxi’s, gerookt van zijn weed en gediscussieerd met zijn inwoners zullen jullie nooit begrijpen hoe Kameroen de liefde van je leven kan zijn.

We willen jullie heel hard bedanken voor het volgen van onze blog. De vele reacties hebben ons enorm plezier gedaan.

We kunnen niet geloven dat het vrijdag allemaal gedaan zal zijn. Drie maanden zijn gevlogen en we hebben veel aan onze vrienden en familie in België gedacht. Twee dingen die we het meest hebben gemist zijn het Belgische eten en een wasmachine. Dus vrijdag hopen we op een lekkere maaltijd en lekker ruikende lakens.

Tot vrijdag, tot thuis.

Flo en Do, the Njini-girls