Allerlaatste hoofdstuk van ons prachtig verhaal

Douala

Voordat de echte vakantie begon zijn Flo en ik een week gaan werken in Douala bij ons twee schatjes Hannah en Anneleen. We hebben bij hun gewoond en veel plezier gehad samen. Het was een geweldige ervaring om mee in hun ziekenhuis te werken.

Flo en ik zijn daarna drie nachten op hotel geweest waar we twee Nederlanders tegenkwamen. Toen we een praatje begonnen te maken waren we na 5 minuutjes al helemaal verliefd op hun. Pieter bleek de architect van ons ziekenhuis in Njinikom te zijn en Gert is diegene die in Njinikom bezig is met ziekteverzekering in te voeren. We hebben heel de avond gepraat over iedereen in Njinikom en de dag erop zijn we heel de dag samen op stap geweest. We zijn mee gaan kijken naar hun projecten. Zo hebben Flo en ik nog briefen kunnen schrijven naar de Njinikommers via Pieter en Gert.

Vakantie

Na ons weekje Douala zijn we met ons zessen naar Yaoundé; de hoofdstad en naar Kribi en Limbé; twee badstadjes geweest. We hebben veel uitstapjes gedaan waaronder een stukje van de Mount Cameroun beklommen, een pygmeeën stam gaan bezoeken, watervallen gaan bezichtigen, met chimpansees gaan spelen, heerlijk gegeten, met ne kano gaan varen, uit geweest, met een speedboot tot open zee gevaren en daar gezwommen, in de hoge golven gespeeld,… Natuurlijk verliep dit alles niet van een leien dakje.

Het beklimmen van de Mount Cameroun was meer een trektocht door de hele dichtgegroeide jungle, waar we niet zonder bloed, zweet en tranen zijn van af gekomen. Drie mannen gewapend met messen van ne meter lang waren met ons mee. Ze hakten met hun messen een ‘padje’ en beschermden ons voor wilde beesten. Als souvenir hebben we er belittekende benen aan overgehouden.

Zoals Tarzan and Jane hebben Flo en ik geslingerd in slingerplanten boven een rivier. Hoe sierlijk het er allemaal uitziet in films, zo veel schaafwonden hadden wij op onze handen.

Dit was echt de vakantie met een maximum aan bijna-dood-ervaringen, maar Flo is bijna verkracht door ne chimpansee en ik ben ten huwelijk gevraagd door ne pygmee. Dus zoals ge u kunt voorstellen was het een vakantie om nooit meer te vergeten.

Njinikom, we missen je

Njinikom lijkt ondertussen al zo ver weg. We hebben er een prachtig afscheid gehad. Pasen was onze laatste dag daar. We hebben de hele dag bij ons favoriete gezin gezeten en daar voor de laatste keer samen gegeten, gelachen en gedanst. In de avond was het zoete inval bij ons thuis en zijn er nog veel mensen dag komen zeggen. Het was echt heel emotioneel allemaal. Zelfs de altijd zo correcte en serieuze gynaecoloog heeft zijn normen aan de kant geschoven en ons allebei een dikke knuffel gegeven met tranen in zijn ogen. Nu dat we al twee weken weg zijn uit Njnikom blijven we telefoontjes krijgen van onze lieve dorpsgenoten. De voorbije twee weken hebben Flo en ik al vaak tegen elkaar gezegd: ‘Kom we pakken ons spullen en zijn terug weg naar Njnikom.’

We kunnen jullie veel verhaaltjes en anekdotes vertellen maar zolang jullie niet hebben geproefd van zijn eten, gedanst met zijn mannen, gelopen onder zijn regen, geroken aan zijn geuren, gereden in zijn taxi’s, gerookt van zijn weed en gediscussieerd met zijn inwoners zullen jullie nooit begrijpen hoe Kameroen de liefde van je leven kan zijn.

We willen jullie heel hard bedanken voor het volgen van onze blog. De vele reacties hebben ons enorm plezier gedaan.

We kunnen niet geloven dat het vrijdag allemaal gedaan zal zijn. Drie maanden zijn gevlogen en we hebben veel aan onze vrienden en familie in België gedacht. Twee dingen die we het meest hebben gemist zijn het Belgische eten en een wasmachine. Dus vrijdag hopen we op een lekkere maaltijd en lekker ruikende lakens.

Tot vrijdag, tot thuis.

Flo en Do, the Njini-girls

Hoe we verliefd werden op een dorp.

Nog twee dagen te gaan in Njinikom. Maandag zullen we vertrekken met veel spijt in ons hart. We hebben genoten van de laatste week waarin we nog is zijn gaan dansen en naar ons tweede trouwfeest zijn geweest. We zijn blijven slapen bij het gezin waar we kind aan huis zijn. Ze zijn met zeven kinderen en de jongste Lucy is zo oud als ons. Hoe we dat bed overleefd hebben kunnen we achteraf gezien niet begrijpen. Die nacht was echt het toppunt van onze smetvrees genezing hier in Afrika.

We zijn gegroeid tot echte African mama’s en zaken die in het begin zo ongewoon, moeilijk of gevaarlijk leken zijn nu zo vanzelfsprekend geworden. De brommerritten, de volgepropte taxi’s, de was doen buiten, kippen dood doen, een douche nemen met een glas en een emmer, elke dag rijst en bananen,… Zelfs de muizen en insecten in ons huisje laten ons nu koud.

We hebben zo veel nieuwe ervaringen opgedaan hier en we hebben altijd ja genikt op alles wat ons werd aangeboden. We hebben geen enkele traditionele maaltijd geweigerd, met als gevolg dat we meer geld hebben moeten opdoen aan WC papier dan aan wat ook. We zijn op elke uitnodiging ingegaan waardoor onze ervaringen en indrukken zijn gegroeid. Onze deur heeft altijd opengestaan voor iedereen, dus onze tweede grote hap in ons budget waren de flessen bier.

De laatste week hebben we nog paardgereden, koeien gemolken, kaas gemaakt, in enkele moslimgemeenschappen te gast geweest, ons haar laten vlechten en veel bezoekjes gemaakt. We zijn elke avond bij ons favoriete gezin geweest waar we dan samen praten in de ‘keuken’ rond het vuur en tussen de kippen.

Op de verloskamer is het nog heel goed geweest. Vanmorgen had de hele staff zich verzameld op dienst en kregen we een afscheidsspeech met een cadeautje. Er zijn veel tranen gerold en de enige vroedvrouw die in het begin onze sympathie niet kon krijgen zei nu met een krop in de keel: ‘It’s life. People have to go to other places. It’s just hard because we’ve been too intimate. We hope that you people will come back after graduation and work with us here in Njinikom.’

Vanavond gaan we voor de laatste keer bij de gynaecoloog eten en morgen onze laatste avond vieren we bij ons gezin.

Maandag naar ons vriendinnekes Hannah en Anneleen in Douala.

Njinikom zal voor altijd een gat in ons hart blijven dat niets of niemand nog kan vullen.

Persen, palmbomen en plezier

31/03/11

Verjaardag van Anneleen! En laatste dag samen dus we hebben heel hard genoten. Weeshuis gaan bezoeken, gaan zonnen in de vallei en gaan wandelen in het dorp. ’s Avonds toen we in ons pyjama net in de zetel zaten voor een filmke te gaan zien stond opeens de priester voor de deur. Hij had voor ons alle vier een ketting gekocht. Van die plastieken fluoricerende kettingen, niet bepaald onze genre maar uiteraard kei lief. Toen hij vijf minuten de deur uit was en we terug in de zetel zaten geïnstalleerd stonden opeens voor ons deur: dokter Eugene, dokter Dabo (onze gyn) en dokter Fostin (de gyn van Shisong). Fostin kwam voor 3 dagen naar Njinikom voor ons te bezoeken. Toen onze twee paters ook nog voor de deur stonden was onze romantic filmavond helemaal om zeep. Maar we houden wel van die zoete inval sfeer. Onze deur staat voor iedereen altijd open en in onze frigo zitten altijd koude pintjes.

Vrijdag 1 april

Afscheid van Hannah en Anneleen en van onze twee buren. Wat was het huis opeens stil. Geen gegiechel meer van onze vriendinnekes, geen gregoriaanse gezangen meer van onze buren. En wij terug gaan werken na een weekje verlof. We werden terug verwelkomd op dienst met een knuffel van iedereen. Het zijn echt schatjes allemaal. In de namiddag naar een traditional wedding geweest, en wij waren bruidmeisjes! We kregen ne doek rond ons en werden ingesmeerd met een rode verf. We moesten dansen in een kringetje en kregen juwelen om. We zaten in een donkere hut waar we de vier traditionele gangen moesten eten. Waaronder aap, maïsbier dat niet te drinken was en een heel slijmerig doorschijnend iets, precies rauw ei maar dan zo slijmerig als gesmolten kaas. En heel de tijd stond er een cameraman Flora en mij te filmen terwijl ne andere met een phare op ons scheen.

Thuis een dutje gaan doen om ’s avond te gaan eten bij dr. Dabo en dr. Fostin. Heel gezellig. De volgende dag was het de laatste dag van dr. Fostin in Njnikom en heeft hij heel de avond bij ons gezeten. Hier gebeurd het wel vaker dat mannen ne monoloog van uren bij ons afsteken. Ons geduld groeit hier even snel als de jigas in onze voeten. Kleine parasietjes die gaatjes onder onze teennagels bijten en dan daar eitjes leggen en groeien. Maar met een naald en wat gekeuter zijn ze gemakkelijk te verwijderen.

Zondag 3 april

Onze wekelijkse vrije dag. Rustdag dus, dachten we! Toen we na de mis waren aant koken stond onze vriend Innocent voor de deur en zijn we mee op café geweest de hele dag. We leren hier echt bier drinken als venten. Het is hier ofwel bier (in fleskes van 75 cl) ofwel Smirnoff. En als ge in de helft van uw fles zit, wordt er al een volgende bijgezet. Het wordt zeker niet geapprecieerd om naar huis te gaan voor uw flessen op zijn. Dus de laatste halve en volle drinken we advundum leeg zodat ze geen fles meer bijzetten. Toen we thuiskwamen stonden er zusters voor ons deur met een Kameroenese Noëlla, onze nieuwe huisgenoot. Een verpleegster die hier komt werken en geen huis heeft. Ze zit in een kamertje van ons huis en deelt met ons de living.Toen ze de eerste avond al ons eten en koekjes al had opgegeten en vroeg: ‘So tomorow moring I serve myself?’ voelde we onze eerste frustratie in Kameroen naar boven komen. Het was ook raar om de volgende dagen thuis te komen en een vreemde in uw living te hebben zitten.

Sinds we terug zijn van Shisong doen we allemaal vroeges in het ziekenhuis en in de namiddag doen we bezoekjes , krijgen we bezoek of gaan we iets drinken.

Wat hebben we nog allemaal gedaan?

Tweeling Flora en Dorien

Er is een tweeling geboren en de meisjes zijn naar ons genoemd.

Plezier met de Lumossers

De Lumossers zijn in het land sinds maandag 4 april en ze blijven twee weken. Leen, een verpleegster in GHB zal twee weken in Njinikom blijven om het mediactiebeleid en de hand hygiëne in ons ziekenhuis te optimaliseren. Philippe doet onderzoek rond Malaria en verblijft samen met Leila in Shisong. Leila is onze leerkracht en vroedvrouw in GHB en zij is hier om les te geven in Shisong en om op de verloskamers met ons te werken. Helen is Kinesiste en die werkt in Bafut.

Van woensdag tot maandag zijn Philippe en Leila in Njinikom geweest. Leila sliep bij ons. De eerste avond zijn ze met hun drie bij ons iets komen drinken. De dag nadien hebben we gekookt voor hun. En jawel, we hebben helemaal onder ons twee een kip gedood en klaargemaakt. Na een paar glaasjes wijn was ik klaar om de kip de nek om te wringen, onze vorige methode met het mes lag mij minder. Flora heeft de ingewanden er uit gehaald en de kip in stukjes gehakt. Twas een gezellig avondje. Zaterdag zijn we naar een van de grootste theeplantages ter wereld geweest, heel indrukwekkend! Zondag hebben we met zen allen Boyo Hill beklommen.

Dirty dancing

Vrijdag 8/04/11 zijn we voor de eerste keer echt uitgeweest hier. Echt gaan dansen. Oooow boy. Het gedans in de kelders van het hotel in ‘Dirty Dancing’ was er niks tegen. De dag ervoor zijn Lucy and Melanie, 2 meisjes van onze leeftijd hier bij ons thuis geweest om ons te leren dansen als echte african mama’s. Het was echt ne avond om nooit te vergeten. In ‘The Seven Oaks’ in Leuven laten we ons altijd volledig gaan. Maar welk vuurwerk er diee avond was, is niet te beschrijven!

Nieuwe buren

Sinds vrijdag 8/04/11 hebben we nieuwe buren. Twee Hollandse meisjes, Rosanne en Carmen die int derde jaar verpleegkunde zitten. We zijn blij dat we weer buren hebben want ons tuintje was maar leeg zonder ons paterkes. We hebben nu terug gezelschap als we koken of de was doen.

Health center

Vrijdag zijn we naar een Health center gegaan, Leila was er ook bij. Een rit van anderhalf uur. We waren echt in de wildernis en reden niet op ne weg maar precies op een droge rivierbodem. Echt we hadden heel de tijd schrik dat de Jeep zou kantelen. Dan toch veilig aangekomen in het healthcenter waar we de kinderen hebben gewogen en hebben gevaccineerd. Voor sommige mama’s was het vier uur stappen heen en vier uur terug. Elke maand gaan er een paar mensen van het ziekenhuis naar daar om de kinderen van de brousse te wegen en te vaccineren, om de zwangere vrouwen op te volgen en om GVO te geven.

Sanne en Joke (the Shisong girls)

Maandag 11/04/11 waren we in het Ziekenhuis aant werken en opeens stonden Sanne en Joke voor de verloskamer. Normaal zouden ze donderdag pas komen. Wat een verassing! Donderdag in de ochtend vertrekken ze terug. Vandaag zouden we normaal samen Boyo Hill beklimmen, maar omdat het nu regent zitten we binnen en hebben we tijd om te bloggen.

Traditional Doctor

Vandaag hebben we een onderonsje gehad met de twee traditionele dokters van het dorp. Amai we hadden echt geen idee dat die nog zo populair waren. Er zijn er hier echt nog kei veel en er wordt echt veel gebruik van gemaakt. Ze geven de mensen zelfgemaakte drankjes van plantenextracten, gemalen planten om te snuiven, ze doen aan voedoe,… Ze hebben ook onze toekomst voorspeld. Als het waar is wat ze zeggen dan zal ik drie kinderen krijgen en mijn eerstgeborene zal een zoon zijn. En moeke, gij zult moeten geopereerd worden aan ne hernia zei hij. Flora heeft hare ware al ontmoet en gaat met deze persoon drie kindjes hebben, één zoon en twee dochters, Nelson hopelijk vind gij dit oké? Ook gaat zij net als mij een heel lang leven tegemoet… jaja we zijn benieuwd wat de toekomst ons zal brengen.

Genieten

Kortom we zijn echt heel hard aan het genieten van onze tijd hier. De 25^ste vertrekken we uit Njinikom en zullen we een week in het ziekenhuis van Douala gaan werken, we zullen dan wonen bij Hannah en Anneleen. Van 3 tot 13 mei zullen we gaan reizen met ons zessen. We kunnen niet geloven dat we nog maar twee weken in Njinikom zijn. De tijd is gevlogen, het werken is hier heerlijk, de vriendschappen zijn gegroeid, we zijn echt verliefd op Njinikom.

Don't worry, be happy!

Aan alle ongerustelingen,

geen paniek. We hebben al even niets meer laten horen maar alles gaat heel goed. We beleven de tijd van ons leven en genieten met volle teugen. daarmee dat we nog weinig op internet komen. Hotmail en facebook gaan ook moeilijk. We zullen snel nog wel iets schrijven! Hele dikke kussen!

Beste Belgen.

We hebben weer een geweldige reeks dagen achter de rug. We vallen hier van de ene absurde situatie in de andere en denken minstens elke dag: “Da kan hier ni, da kan hier ni, da kan hier ni!” Hier volgen de hoogtepunten van de voorbije week.

Dinsdag 23/03:

Hier zijn we naar de markt geweest om twee kippen te kopen. We kregen ze mee in een kartonnen doos. Natuurlijk was het onmogelijk die kippen zo mee naar huis te nemen dus kreeg Flora het briljante idee om de kippen in haar rugzak te steken. Thuis aangekomen was er naar onze grote spijt al een dood. De andere had een astma aanval. De dode hebben we dan direct gepluimd en aangesneden, met hulp van ons broeders want we hadden geen idee waar we moesten beginnen.

Later die dag zijn we op bezoek geweest bij het gezinnetje van onze eerstgeborene hier.

Florien. Ze was nu een maand oud. Weeral in een paradijselijke omgeving tussen de palm – en bananenbomen. Het is hier wel echt een mannencultuur. De papa van Florien kwam ons halen en bij hun thuis aangekomen was hij diegene die heel de tijd het woord voerde. Zelfs als we foefoe en jamma jamma kregen aan tafel kwam de mama er niet bij zitten. Foefoe is een plasticine achtige massa gemaakt van maïs en jamma jamma is een soort spinaziegroeten, dit wordt met de handen gegeten. Wel lekker en we krijgen dat hier altijd als we ergens gaan eten.

Toen die papa ons trouwens kwam halen en toen we naar hun huis stapten pakte hij Flora haar hand vast en bleef hij zo een tijdje lopen, gewoon hand in hand. Voor ons kei vreemd natuurlijk, ma hier ni meer dan normaal.

Donderdag 24/03:

Op verloskamer mogen we nu bevallingen doen zonder supervisie. Vandaag had ik naast mijn zijde ne broeder (onze buurman) staan die zelf eens een bevalling wilde doen. Ow boy, daar stond ik dan aan ne pater uit te leggen hoe hij de baby moest opvangen.

In de avond het etentje waar we met veel spanning naar uit hadden gekeken. Ons twee buren, de gynaecoloog en zijn gezin + zijn hulpje; de vertalerboy kwamen eten. Flora was lekkere koekjes gaan bakken bij de zusters als dessert. Ondertussen had de pater ons tweede kip dood gedaan. Toen Flora thuis kwam hadden we geen water meer dus moesten we beginnen koken zonder water. Gelukkige begon het weer hevig te regenen dus konden we onze groentjes wassen en de afwas doen met het regenwater. Flora stond in haar K-way te koken want moest heen en weer van ons keukentje naar da van de buren lopen omdat wij te weinig vuren hebben. We hadden ons huis gezellig gemaakt en waren echt mega nerveus. Nog erger als de ergste nerveuzelingen in ‘Komen Eten.’ Maar het is echt heel gezellig geweest en Flora heeft nog maar eens haar keukenprinses capaciteiten bewezen. Flora is hier echt de master chef en ik ben haar sous chefke.

Vrijdag 25/03:

Weekje verlof!Om zes uur in de ochtend kwam ne taxi ons halen en bracht ons tot Bamenda. Daar aangekomen wilde we een bus naar Shisong nemen. Er waren geen bussen meer maar wel van die klein minibuskes die helemaal uiteen hangen en waar ge heel de verroesterde binnenkant van het koetswerk in ziet. Daar werden we dan in gepropt tot er geen sardientje meer bij kon. Oke, daar zaten we dan met 20 in een buske voor een rit van 4 uur. Direct 3 Immodiums gepakt. De passagiers, allemaal onbekenden voor elkaar waren aant ruziemaken en aant lachen alsof ze mekaar al jaren kenden. Er was geen asfalt deze rit maar wel een rode hobbelweg. Ons hoofd plakte meer tegen het plafond dan ons poep tegen de zetel. Ja, natuurlijk zijn we in panne gevallen onderweg. Efkes pauze gehouden want de motor was oververhit. Maar wat erger was, ik moest pipi doen… Weet ge nog in ons eerste verhaal dat iedereen gewoon pipi deed naast de bus terwijl alle andere passagiers u konden zien? Wel , da moest ik nu dus ook doen. Want de pipi pauze werd gehouden met enkel open landschap in de omgeving zonder boskes of bomen. Gelukkige hadden we onze kabba aan (dat breed Afrikaans kleed van op Womas’s day) en is Flora dus voor mij gaan staan met haar kleed open. Natuurlijk was iedereen aan zien. Dan toch veilig aangekomen in Shisong. Daar stonden ons vriendinnekes dan op ons te wachten. Wat een heerlijk weerzien!

Zaterdag 26/03:

Ziekenhuis van Shisong bezocht en de verloskamer van Sanne en Joke gaan bezoeken. Naar een stoffenmarkt gegaan en ons weer volledig laten gaan. Daarna iets gaan eten. Ow boy, kip met gebakken patatjes, mmm… Taxi naar huis genomen. Das echt altijd proppen he. Met 4 vanachter en met 2 naast de chauffeur. Langs de kant stond nog de man die mee wilde, toen hij zag dat er geen plaats meer bij ons was deed hij de deur van de chauffeur open en ging hij daar gewoon bij zitten. Daar zaten we dan me 8 weeral kei hard mee te zingen met Waka Waka. ’s Avonds gezellig ‘The Notebook’ gezien op onze 6 dubbele matras.

Zondag 27/03:

Naar de mis gegaan en daar dr. Fostin ontmoet, de beste vriend van onze gynaecoloog. Daarna terug naar het ziekenhuis gegaan. Joke ging mijn zoveelste ingegroeide teennagel opereren. Toen ik flauwviel heeft ze toch een beetje Lidocaïne in mijn teen gespoten. Dat waren de vreselijkste 20 minuten in mijn leven. De Lidocaïne hielp geen vets en ik was aant kokhalzen, aant flauwvallen, aant wenen en ik had bijna in mijn broek gedaan. Maar bon, Joke heeft haar pedicure skillis bewezen en heeft me verlost van die vervelende nagel. ’s Namiddags gaan zonnen aan een watervalletje na een wandeling door het oerwoud. Genieten! ’s Avonds ene gaan drinken met de twee gynaecologen van Shisong.

Maandag 28/03:

Terug naar Njinikom gereisd samen met Hannah en Anneleen. Zij blijven tot vrijdag bij ons. Ze zijn al helemaal in de wolken over ons dorpje. ’s Avonds toen we in ons pyjama gezellig waren aant babbelen stonden ineens onze gynaecoloog + dr. Eugene voor ons deur. Ze wilden ene komen drinken.

Dinsdag 29/03:

De mooiste bergwandeling ooit gemaakt. 2 uur en half geklommen. Echt een crazy bergtocht. Toen we op de top stonden hadden we uitzicht op heel Boyo Devision, dat zijn alle omliggende dorpjes. Ma echt een beetje zot die wandeling, echt kei stijl, soms moesten we met handen en voeten klimmen en op een gegeven moment liepen we op zo’n smal padje dat we de huizen onder ons voorbij zagen duizelen.

Later die dag met de brommer naar Fundong gegaan. Daar zijn we echt naar zo’n droomwaterval gegaan met aan de onderkant zo’n klein meertje, helemaal omgeven door groen. Flora voelde opeens een beest op haar been dat stak. Er zat een oranje angel in haar been en toen ze die er uit haalde begon dat te bloeden. Het zag er echt een beetje raar uit dus zijn we snel naar een taxi gegaan om naar ons ziekenhuis te gaan. Natuurlijk hadden we de net de meest gammele taxi ooit. Die chauffeur moest heel de tijd met zijn voet op en neer die gas drukken en zijn sleuteltje stak hij tijdens het rijden heel de tijd in en uit het slot tijdens het rijden. We vielen heel de tijd stil en dan moesten de twee mannen die mee met ons in de taxi zaten de auto duwen. Uiteindelijk toch int ziekenhuis geraakt en de beet bleek niet zo erg te zijn.

’s Avonds de meest absurde situatie ooit meegemaakt. De priester en Innocent kwamen bij ons op bezoek. Wij hadden er echt al totaal geen zin in want we waren echt uitgeput na die bergtocht. En de priester is de meest hyperactieve persoon aller tijden. Toen ze om zeven uur voor ons deur stonden met ne synthesizer, ne verlengkabel, boxen, een heel verzameling CD’s en flessen bier en wijn wisten we niet wat we zagen. We kunnen gewoon niet in woorden beschrijven wat ne avond dit is geweest.

Woensdag 30/03:

Feest ten huize Florien!!!! Om onze 40^ste bevalling te vieren hadden we een groot feest vandaag van 12 tot 16 uur. We hadden ons huisje gezellig klaargezet om ons nieuwe vrienden te ontvangen. Tis een geweldige namiddag geworden en er is dertig man over de vloer gekomen. Hop naar de 50!

Week 4

Liefste lezers,

Snel een kort nieuwtje omdat we een gat in de lucht springen van vreugde. Vandaag hadden Flora en ik de spannendste race van ons leven. Naast elkaar stonden we allebei geharnast met schort en handschoenen, klaar om onze 40^ste baby op te vangen. Het magische getal 40 voor alle studenten vroedkunde want zo veel bevallingen moeten we elk gedaan hebben om te kunnen af studeren. Die van Flora was een jongen en de mijne een meisje die de naam Dorien heeft gekregen. Dat wordt binnenkort bij ons thuis gevierd met iedereen van onze dienst.

De voorbije twee dagen hebben we een heerlijk lui weekend gehad na een zware werkweek. We hebben twee dagen aan een stuk gelezen met tussendoor een paar bezoekjes hier en ginder. We zijn in de grenzeloze vallei, onder de warme zon gaan liggen op een dekentje. We hebben uitgeslapen en uren in ons bed liggen lezen, daarna filmpjes gekeken op de laptop en genoten van de heerlijke sappige ananassen.

De voorbije werkweek is weer voorbij gevlogen. We krijgen steeds meer verantwoordelijkheid. Vrijdag waren er twee vroedvrouwen aanwezig op de dienst, en dat waren jawel Flora en Dorien. Een hele shift en 20 patiënten onder ons tweetjes, daar stonden we dan met een brede glimlach en een gevoel van ‘We own this place.’ Heerlijk vonden we dat!

Ondertussen kennen we echt ons hele dorpje. Als we ergens op bezoek gaan beginnen we de mensen op de foto’s die worden getoond te herkennen. In de week liepen we door het dorp en kwamen we weer de priester tegen in zijn Jeepke. Hij nam ons mee naar een dorpje waar een bijeenkomst was met 200 jongeren die allemaal broeder of zuster wilden worden. Maar manneke lief, hoe dat ze hier rijden. Daar blijven we echt versteld van staan. Gelukkig dat onze priest nen holy man is en dus waarschijnlijk een beetje extra beschermd wordt.

We zijn echt verliefd op onze kleine Njinikom. Met fladderende vlinders in onze buik wandelen we door ons dorp. En we krijgen maar een klein hartje als we denken dat we hier ooit gaan moeten weggaan. Maar dat neemt niet weg dat we nu meer als ooit verlangen naar België met al zijn geweldigheden. Een gezellig avondje op restaurant, een heerlijke douche, iets gaan drinken met de vriendinnen, ne goeie biefstuk,… Ooh dat zijn toch wel de dingen die we missen. En ja boer Thomas van Flora en boer Thomas van mij, zussen en ouders en grootouders, jullie missen we ook heel hard.

Verder denkt iedereen dat Flora en ik een tweeling zijn. Zelf merken we dat we steeds telepathischer worden en altijd hetzelfde denken. Een blik is al genoeg om te weten wat de ander denkt.

Het weer. Ow boy, het weer. Dat gaat hier van het een uiterste naar het ander. Het blijft nog altijd heel warm. Het is altijd tussen 20 en 30°. Maar soms begint het opeens te onweren. Zoals nu. We voelen ons huisje mee daveren bij elke donderslag.

Gisteren zaten we precies in een horrorfilm. We zaten te lezen in de zetel met al onze ramen en deuren open. Van de ene minuut op de andere was het hier helemaal wit, we waren helemaal omsingeld door een dichte mist. Snel naar alle ramen en deuren gelopen om die te sluiten. In combinatie met de huilende wolven en geen elektriciteit was Stephen King’s “mist” er niets tegen. Da was echt akelig, en zeker als we dan naar het toilet moesten waarvoor we naar buiten moeten gaan…

Verder zijn we deze week een beetje depressief door ons eindwerk dat dit weekend moet ingeleverd worden. We hebben boefkicks van depressiviteit. En zo belanden we dan in de vicieuze cirkel van constipatie. Eindwerk à Depressiviteit à Boefkick à Rijst en bananen à Constipatie à Depressiviteit à Boefkick à Rijst en bananen à constipatie à …

Eind deze week gaan we naar Shisong, een tripke van vijf uur naar Sanne en Joke. Anneleen en Hannah die nu in Douala zitten komen ook. Daarna komen we met zen allen terug naar Njinikom en zullen wij met trots ons dorpje laten zien.

Tot later voor meer nieuws!

Week drie

Al 3 weken achter de rug. Alles gaat hier zo traag maar toch hebben we het gevoel dat de tijd vliegt. We hebben deze week nachten gedaan en overdag ook gewerkt als er vrouwen in arbeid waren. Deze week dus weinig ons huisje gezien. Omdat wij thuis geen water hebben pakken we af en toe een douche in het ziekenhuis. We merken wel aan de odeuren van de plaatselijke bevolking dat er geen water meer is. Een soort ‘Kruitvat’ met haar overvloed aan Deo’s zou hier meer dan welkom zijn...

Op verloskamer geen bijzonderheden meer meegemaakt, alles gaat hier zijn normale Afrikaanse gangetje. Er is wel een Floratje geboren. En een mannelijke Dorien die Dorian werd genoemd.

Op Pauline (zus van Flora) haar verjaardag 9 maart heeft Flora een kleine Pauline op de wereld gezet, een mooier geschenk is moeilijk te bedenken!

Het is wel heerlijk om hier ’s nacht te werken. We kijken filmkes op de laptop met de vroedvrouwen en drinken theetjes. Die vinden dat geweldig natuurlijk.

Onze liefde voor onze gynaecoloog dr. Dabo groeit elke dag. We zijn ook dikke maatjes geworden met zijn vertaler boy, Abdou. Gisteren zijn we met Abdou een dorp verder, in Fundong naar een voetbalmatch gaan zien. Da was echt de heerlijkste rit van ons leven. We waren precies in de Pyreneeën, kei veel bergen op, bergen af, haarspeldbochten, prachtig uitzicht, veel groen, 30 graden,haar in de wind… En dat op ne brommer met 3, een half uur. Het openbaar vervoer gaat hier altijd met brommerkes , we hebben ook al is een rit met 4 op nen brommer gedaan, ow boy.

Overal waar we komen hebben we veel bekijks. Af en toe zien we hier is ne blanke en dat zijn dan altijd vrijwilligers of mensen die hier voor een jaar in een of ander project komen werken. In de week waren we uitgenodigd bij 2 Amerikaanse meisjes, een Ierse en dan dokter Jim van de USA en zijn vrouw. Amai die Amerikanen das toch ook een volk apart, veel te uitbundig. Na een paar wijntjes op een nuchtere maag zijn we maar terug naar onze zwarte vrienden gegaan. Die ook uitbundig zijn, maar op veel minder geforceerde manier.

We hebben ook last van muizen hier. We hadden al vaker muizenstrontjes in ons bed gevonden maar nu hadden we in de week voor het eerste een muis gezien hier. We waren in ons kamer in het ziekenhuis op een avond en opeens schoot er iets lang ons benen. Onmiddellijk sprongen Flora en ik op het bed mekaar in de armen en begonnen we te schreeuwen. Natuurlijk een veel te overdreven reactie want binnen de minuut stonden alle patiënten van onze dienst voor ons open deur. Met 15 stonden ze daar allemaal plat van’t lachen. Ondertussen nog een paar muizen gespot o.a. in ons huisje en zelfs op ons bed! Das dan weer het minder mooie aan Afrika.

We houden echt van Afrikanen, al lopen hier echt wel heeeel raar mensen rond. Iedereen maakt hier ook zo’n dierlijke geluidjes op het einde van zijn zin, dan liggen Flora en ik altijd plat van’t lachen. Daarjuist in de mis zaten we langs de ene kant omsingeld door 4 broeders en langs de andere kant een zuster. Die mis duurt twee uur, waarvan we een uur geslapen hebben en een uur plat van’t lachen hebben gelegen.

Sorry God dat we niet hebben opgelet maar na een nachtshift konden we echt onze ogen niet openhouden. Flora is zelfs tegen de zuster in slaap gevallen. Toen kregen we in’t oog dat ze zuster zelf in slaap lag en bijna van de bank viel. Ondertussen waren er achter ons mensen weer van die knorrende geluiden aant maken was de knappe priester (waarvan we gisteren een lift hebben gekregen nadat we flessen water waren gaan kopen) vals aan het zingen. Flora en ik kregen weer een lachuitbarsting die we niet konden ophouden. We leven precies in een roes hier met zo’n intens gelukkig gevoel da we met het minste moeten lachen.

Women’s day.

Dinsdag 8 maart was het internationale vrouwendag wat hier heel uitgebreid werd gevierd. Elke vrouwenclub had zijn eigen outfit aan en er was ook een ‘Women’s day kleedjes’ waarvan wij er eentje hadden. Het hele gebeuren leek een beetje op de parade van de 21^ste juli bij ons.

Wij zaten met de zusters en alle belangrijke mensen in de tribune, wat een eer. Er werden dan speechen gegeven door verschillende mensen, er werd gedanst en elke vrouwenclub moest marcheren voor de tribune. Wij hebben ook gemarcheerd, dat werd hier echt heel serieus genomen. Serieus gezicht opzetten, zwieren met de armen, stappen met de knieën omhoog… Na het hele gebeuren zijn we op café gaan drinken met de winnende vrouwenclub. Zonder mannen, da was pas ambiance!

We zijn al twee keer de papa van onze Florien hier tegengekomen, binnenkort gaan we daar ook is eten.

We are living the dream.

6 maart

We hebben weer een geweldige week achter de rug. Het is nu zondag en is het kei hard aan het regenen. Het regenseizoen begint vanaf maart en eindigt in oktober. De maanden dat wij hier zitten is het niet op zijn hevigst, dus wij hebben gelukkig overdag altijd heel mooi weer en ’s avonds begint het dan te gieten en te onweren. Maar echt vollenbak das niet normaal. Ons dak is gemaakt uit golfplaten dus das echt super luid ‘s nachts. We zijn even niet op internet geweest omdat we de laatste dagen vaak geen elektriciteit hadden. We hebben ook al 5 dagen geen water meer. Das echt wel geen pretje, onze afwas staat in ons keukentje vol met mieren. We hebben ook al ons keukenspullen opgebruikt nu. We hebben elk 1 emmer water en daar wassen we ons mee, we hergebruiken dat water dus dat zit al vol zeep en vuil. Er is geen water nu omdat het droog seizoen achter de rug is en het is pas het begin van het regenseizoen. We hebben net een douche genomen in de regen buiten en ook wat emmers daar gezet zodat we water hebben voor de komende dagen.

Maar wat een dag, we zijn elke zondag vrij en voor de rest leven we zo’n beetje in het ziekenhuis. Vannacht hadden ze ons gebeld om 23 u 15 en hebben we de nacht int ziekenhuis tot 8 gedaan. Deze ochtend (heel moe) naar de mis geweest. Daarna naar de gynaecoloog zijn thuis geweest, maar hij was nog aant slapen dus we gaan in de week eens terug, want we willen zijn vrouw ontmoeten. Daarna naar de naaister geweest voor weer een kleedje. Ja we hebben hier de plaatselijke ZARA ontdekt waar we ons nu laten gaan. Onderweg zagen we de anesthesist die we altijd zien bij een keizersnede, hij zat bier te drinken met zijn vrienden voor zijn huis en vroeg of we niet mee wilden drinken, maar omdat we uitgenodigd waren bij de zusters voor het middageten hebben we toch maar gepast voor ne volgende keer.

De zuster die zijn echt geweldig, da zijn echt de goden van het dorp. Iedereen aanbid die precies en overal waar die komen is het Hello sister, Yes sister, How are you sister. Maar die zijn echt zalig, allemaal van die big mamma’s. Na ons etentje bij de zusters zijn we samen met hun naar ‘the roundabout’ geweest want het waren voorbereidingen voor Woman’s day. Alle vrouwenclubjes van het dorp hadden toneeltjes voorbereid. Wij waren de jury en zaten echt in een soort parochiezaal op het verhoog samen met de zusters. Elke club had hetzelfde kleed aan, mannenlief wat een ambiance was dat! We zijn vroeger vertrokken daar omdat we waren uitgenodigd bij Otto, onze vroedman. Zijn vrouw had voor ons gekookt. En we hebben voor het eerst met ons handen gegeten. Iedereen doet dat hier, maar wij krijgen altijd een vork als we in de kantine van het ziekenhuis of ergens gaan eten. Dan gaat er eerst een kommetje water rond waarin iedereen zijn handen wast.

Het is hier zo mooi. Ons dorp is 1 grote rode aardeweg met allemaal zijwegjes naar nog huizen. Die zijwegjes zijn echt prachtig, echt een paradijs zoals in de Jommekesboeken met bananenbomen, kleine wegjes en bergjes overal. Na ons etentje bij Otto zijn we gaan wandelen in de vallei met Adison en Para, ons overburen. Wou, echt alles prachtig met een overweldigend zicht. Maar toen begon het opeens te regenen en zijn we kei hard naar huis gelopen. We waren echt precies in een orkaan, er waren hagelbollen die kei hard op ons volgen. (Tokkes, het deed me denken aan toen gij met uw BBgun op ons benen schoot) We hebben dan maar van de situatie gebruik gemaakt een douche gepakt in de regen onder onze afvoerpijp.

Eten en de stad!

Gisteren zijn we voor het eerst naar de stad (Bamenda) geweest. We zouden naar een supermarkt gaan. Dat is 1 uur rijden van ons dorpje. Het was de eerste keer dat wij onze omgeving is deftig zagen want toen we aankwamen 2 weken geleden was dat in het donker. Flora en ik werden echt stil van verbazing. Zooooo mooi. Wij willen hier echt niet meer weg gewoon. We zijn in de stad geld gaan afhalen en dan gaan winkelen. We hebben de laatste 2 weken geleefd op brood en rijst en hadden gehoopt om kei veel te vinden in de stad. Ma dat was gene vette. Zie op de foto’s: kruiden, pasta, tomatensaus, couscous, 2 potten gelei, mosterd en maïs. En ook nog wel ananassen en een meloen. Maar we hebben ons wel kunnen laten gaan op de stoffenmarkt. We waren in de stad met de chauffeur van’t ziekenhuis en een zuster die ook dingen moest doen daar. We zijn op restaurant gegaan. Het was daar buffet en we hebben echt gegeten tot we erbij neervielen. We voelden echt de vitaminen in ons lijf komen. Echte verse groenten en vlees en vis voor de eerste keer in 2 weken. We hebben echt nog nooit zo genoten van eten. Maar wat een drukte was dat daar toch in die stad, we waren echt blij toen we terug naar ons vredig dorpje gingen. We zijn met 6 in onze Pick Up teruggereden. Er zat ne dokter van ons ziekenhuis bij en ene van’t leger. We waren samen aan’t zingen en echt plezier aant maken in de auto. We zouden ons echt niet kunnen voorstellen dat we met nen dokter uit Gasthuisberg Waka Waka kei hard meezingen. We hadden ook efkes een zijwegje genomen om ergens iets te droppen en we waren echt in het oerwoud beland, in de pikkedonker.

Verder is het vrij rustig geweest in het ziekenhuis deze week. In Douala bij ons vriendinnekes Hannah en Anneleen is het ook kalm. We denken aan rust voor de storm, zoals we dat wel vaker zien op verloskamers. Dan zijn ze daar ineens allemaal tegelijk daar. Flora heeft nu 8 bevallingen gedaan hier en ik 10. Een paar dagen geleden werden we in de ochtend om 5 wakker gebeld, dus wij naar ginder voor een bevalling. Ik stond voor de vrouw met men schort al aan en men handschoenen toen ik echt voelde datk ging flauwvallen. Flora heeft van me overgenomen en ik ben gaan slapen in ons kamertje. Die appelflauwtes is echt omdat we te weinig eten hier. Twee uur later werd ik gewekt door iemand die naast mijn bed stond, onze gynaecoloog! Ooow lord, ik verschoot echt kei hard. Ondertussen zijn Flora en ik allebei verliefd op hem, das echt een schatje. En diee is altijd kei blij als we met hem mee consultaties komen volgen. Hij wil ons echt alles leren en is altijd van alles aant uitleggen aan ons. We mogen zelf echo’s nemen, hij heeft ons alles uitgelegd. Tis echt ne kei lieve ma soms als hij ons iets uitlegt dan is het zo grappig dat de tranen echt over ons wangen lopen van het lachen. Hij en zijn vertaler boy Abdou, dat is echt het meest komische duo aller tijden. Abdou is 20 en kan gewoon veel talen, maar verder is diee een beetje vreemd. En de gyn adoreert diee echt precies. De gynaecoloog heeft hier een contract voor 2 jaar en daarna wil hij met ons een ziekenhuis starten in Ivoorkust. Iets om over na te denken…

Iedereen is hier super vriendelijk en we hebben altijd dingen te doen, iedereen nodigt ons uit bij hun thuis. Niet ongerust zijn want ze hebben hier toch geen ramen of deuren en iedereen kent mekaar in ons dorp dus er kan echt niks met ons gebeuren. Ons buren (langs alle kanten) zijn echt crazy. Een van ons overburen zet altijd kei luid Celine Dion op. We worden daar mee wakker en we gaan daar mee slapen. Een paar dagen geleden stond hij echt in trance kei hard mee te zingen met ‘You’re my man, I’m your woman’. Hij was echt met zijn armen omhoog en zijn lip was mee aant trillen enzo. En das ne gast van 20. En dan ons 2 paterkes, mannenlief. Gisteren zijn we nog efkes bij hun thuis gegaan, ma die liggen echt met ALLES plat vant lachen. Ze zijn ook daarstraks met ons mee bij de zusters gaan eten en nu komen ze voor een weekje met ons meewerken op ‘the maternity’. We vinden het wel een beetje vreemd, paters in een verloskamer, maar bon, we vinden het wel tof. Op dienst is het altijd ambiance. We hebben in Bamenda een radio gekocht zodat we kunnen zingen in de verloskamer. Want in de week toen het rustig was en ik was aant slapen na mijn appelflauwte, heeft Flora hier iedereen in gang gezet om te beginnen kuisen. Want er hingen echt bloed - en meconiumspatten op de muren, vloer en materiaal. En terwijl we aan het kuisen waren heeft de zuster ons de liedjes van in de kerk leren zingen. Hier zijn ook altijd 3 logistieken in de vroege, 2 in de late en 1 in de nacht. Zij kuisen alles op daar maar zijn er ook altijd bij als we een vrouw onderzoeken of als we een bevalling doen. Ze doen ook mee de tour met de gyn ’s morgens. Da zijn eigenlijk bijna vroedvrouw, die doen wel niks ma ze weten wel alles.

Kortom, we zijn hier echt kei blij en we willen hier niet meer weg. Flora komt met Nelson hier wonen en ik wordt zusterke hier. Of als ik ne man in België vind diee hier met mij in het paradijs wil komen wonen. We denken veel aan jullie en ik mis mijn 6 schatjes. Als ik hier die kindjes zie dan denk ik aan de kleinkindjes. Geef ze allemaal een dikke kus van mij en vertel af en toe iets over hun Tante Dory.

Wij zien jullie graag! Heel veel kusjes.