Nog twee dagen te gaan in Njinikom. Maandag zullen we vertrekken met veel spijt in ons hart. We hebben genoten van de laatste week waarin we nog is zijn gaan dansen en naar ons tweede trouwfeest zijn geweest. We zijn blijven slapen bij het gezin waar we kind aan huis zijn. Ze zijn met zeven kinderen en de jongste Lucy is zo oud als ons. Hoe we dat bed overleefd hebben kunnen we achteraf gezien niet begrijpen. Die nacht was echt het toppunt van onze smetvrees genezing hier in Afrika.

We zijn gegroeid tot echte African mama’s en zaken die in het begin zo ongewoon, moeilijk of gevaarlijk leken zijn nu zo vanzelfsprekend geworden. De brommerritten, de volgepropte taxi’s, de was doen buiten, kippen dood doen, een douche nemen met een glas en een emmer, elke dag rijst en bananen,… Zelfs de muizen en insecten in ons huisje laten ons nu koud.

We hebben zo veel nieuwe ervaringen opgedaan hier en we hebben altijd ja genikt op alles wat ons werd aangeboden. We hebben geen enkele traditionele maaltijd geweigerd, met als gevolg dat we meer geld hebben moeten opdoen aan WC papier dan aan wat ook. We zijn op elke uitnodiging ingegaan waardoor onze ervaringen en indrukken zijn gegroeid. Onze deur heeft altijd opengestaan voor iedereen, dus onze tweede grote hap in ons budget waren de flessen bier.

De laatste week hebben we nog paardgereden, koeien gemolken, kaas gemaakt, in enkele moslimgemeenschappen te gast geweest, ons haar laten vlechten en veel bezoekjes gemaakt. We zijn elke avond bij ons favoriete gezin geweest waar we dan samen praten in de ‘keuken’ rond het vuur en tussen de kippen.

Op de verloskamer is het nog heel goed geweest. Vanmorgen had de hele staff zich verzameld op dienst en kregen we een afscheidsspeech met een cadeautje. Er zijn veel tranen gerold en de enige vroedvrouw die in het begin onze sympathie niet kon krijgen zei nu met een krop in de keel: ‘It’s life. People have to go to other places. It’s just hard because we’ve been too intimate. We hope that you people will come back after graduation and work with us here in Njinikom.’

Vanavond gaan we voor de laatste keer bij de gynaecoloog eten en morgen onze laatste avond vieren we bij ons gezin.

Maandag naar ons vriendinnekes Hannah en Anneleen in Douala.

Njinikom zal voor altijd een gat in ons hart blijven dat niets of niemand nog kan vullen.