Liefste lezers,

Snel een kort nieuwtje omdat we een gat in de lucht springen van vreugde. Vandaag hadden Flora en ik de spannendste race van ons leven. Naast elkaar stonden we allebei geharnast met schort en handschoenen, klaar om onze 40^ste baby op te vangen. Het magische getal 40 voor alle studenten vroedkunde want zo veel bevallingen moeten we elk gedaan hebben om te kunnen af studeren. Die van Flora was een jongen en de mijne een meisje die de naam Dorien heeft gekregen. Dat wordt binnenkort bij ons thuis gevierd met iedereen van onze dienst.

De voorbije twee dagen hebben we een heerlijk lui weekend gehad na een zware werkweek. We hebben twee dagen aan een stuk gelezen met tussendoor een paar bezoekjes hier en ginder. We zijn in de grenzeloze vallei, onder de warme zon gaan liggen op een dekentje. We hebben uitgeslapen en uren in ons bed liggen lezen, daarna filmpjes gekeken op de laptop en genoten van de heerlijke sappige ananassen.

De voorbije werkweek is weer voorbij gevlogen. We krijgen steeds meer verantwoordelijkheid. Vrijdag waren er twee vroedvrouwen aanwezig op de dienst, en dat waren jawel Flora en Dorien. Een hele shift en 20 patiënten onder ons tweetjes, daar stonden we dan met een brede glimlach en een gevoel van ‘We own this place.’ Heerlijk vonden we dat!

Ondertussen kennen we echt ons hele dorpje. Als we ergens op bezoek gaan beginnen we de mensen op de foto’s die worden getoond te herkennen. In de week liepen we door het dorp en kwamen we weer de priester tegen in zijn Jeepke. Hij nam ons mee naar een dorpje waar een bijeenkomst was met 200 jongeren die allemaal broeder of zuster wilden worden. Maar manneke lief, hoe dat ze hier rijden. Daar blijven we echt versteld van staan. Gelukkig dat onze priest nen holy man is en dus waarschijnlijk een beetje extra beschermd wordt.

We zijn echt verliefd op onze kleine Njinikom. Met fladderende vlinders in onze buik wandelen we door ons dorp. En we krijgen maar een klein hartje als we denken dat we hier ooit gaan moeten weggaan. Maar dat neemt niet weg dat we nu meer als ooit verlangen naar België met al zijn geweldigheden. Een gezellig avondje op restaurant, een heerlijke douche, iets gaan drinken met de vriendinnen, ne goeie biefstuk,… Ooh dat zijn toch wel de dingen die we missen. En ja boer Thomas van Flora en boer Thomas van mij, zussen en ouders en grootouders, jullie missen we ook heel hard.

Verder denkt iedereen dat Flora en ik een tweeling zijn. Zelf merken we dat we steeds telepathischer worden en altijd hetzelfde denken. Een blik is al genoeg om te weten wat de ander denkt.

Het weer. Ow boy, het weer. Dat gaat hier van het een uiterste naar het ander. Het blijft nog altijd heel warm. Het is altijd tussen 20 en 30°. Maar soms begint het opeens te onweren. Zoals nu. We voelen ons huisje mee daveren bij elke donderslag.

Gisteren zaten we precies in een horrorfilm. We zaten te lezen in de zetel met al onze ramen en deuren open. Van de ene minuut op de andere was het hier helemaal wit, we waren helemaal omsingeld door een dichte mist. Snel naar alle ramen en deuren gelopen om die te sluiten. In combinatie met de huilende wolven en geen elektriciteit was Stephen King’s “mist” er niets tegen. Da was echt akelig, en zeker als we dan naar het toilet moesten waarvoor we naar buiten moeten gaan…

Verder zijn we deze week een beetje depressief door ons eindwerk dat dit weekend moet ingeleverd worden. We hebben boefkicks van depressiviteit. En zo belanden we dan in de vicieuze cirkel van constipatie. Eindwerk à Depressiviteit à Boefkick à Rijst en bananen à Constipatie à Depressiviteit à Boefkick à Rijst en bananen à constipatie à …

Eind deze week gaan we naar Shisong, een tripke van vijf uur naar Sanne en Joke. Anneleen en Hannah die nu in Douala zitten komen ook. Daarna komen we met zen allen terug naar Njinikom en zullen wij met trots ons dorpje laten zien.

Tot later voor meer nieuws!