Al 3 weken achter de rug. Alles gaat hier zo traag maar toch hebben we het gevoel dat de tijd vliegt. We hebben deze week nachten gedaan en overdag ook gewerkt als er vrouwen in arbeid waren. Deze week dus weinig ons huisje gezien. Omdat wij thuis geen water hebben pakken we af en toe een douche in het ziekenhuis. We merken wel aan de odeuren van de plaatselijke bevolking dat er geen water meer is. Een soort ‘Kruitvat’ met haar overvloed aan Deo’s zou hier meer dan welkom zijn...

Op verloskamer geen bijzonderheden meer meegemaakt, alles gaat hier zijn normale Afrikaanse gangetje. Er is wel een Floratje geboren. En een mannelijke Dorien die Dorian werd genoemd.

Op Pauline (zus van Flora) haar verjaardag 9 maart heeft Flora een kleine Pauline op de wereld gezet, een mooier geschenk is moeilijk te bedenken!

Het is wel heerlijk om hier ’s nacht te werken. We kijken filmkes op de laptop met de vroedvrouwen en drinken theetjes. Die vinden dat geweldig natuurlijk.

Onze liefde voor onze gynaecoloog dr. Dabo groeit elke dag. We zijn ook dikke maatjes geworden met zijn vertaler boy, Abdou. Gisteren zijn we met Abdou een dorp verder, in Fundong naar een voetbalmatch gaan zien. Da was echt de heerlijkste rit van ons leven. We waren precies in de Pyreneeën, kei veel bergen op, bergen af, haarspeldbochten, prachtig uitzicht, veel groen, 30 graden,haar in de wind… En dat op ne brommer met 3, een half uur. Het openbaar vervoer gaat hier altijd met brommerkes , we hebben ook al is een rit met 4 op nen brommer gedaan, ow boy.

Overal waar we komen hebben we veel bekijks. Af en toe zien we hier is ne blanke en dat zijn dan altijd vrijwilligers of mensen die hier voor een jaar in een of ander project komen werken. In de week waren we uitgenodigd bij 2 Amerikaanse meisjes, een Ierse en dan dokter Jim van de USA en zijn vrouw. Amai die Amerikanen das toch ook een volk apart, veel te uitbundig. Na een paar wijntjes op een nuchtere maag zijn we maar terug naar onze zwarte vrienden gegaan. Die ook uitbundig zijn, maar op veel minder geforceerde manier.

We hebben ook last van muizen hier. We hadden al vaker muizenstrontjes in ons bed gevonden maar nu hadden we in de week voor het eerste een muis gezien hier. We waren in ons kamer in het ziekenhuis op een avond en opeens schoot er iets lang ons benen. Onmiddellijk sprongen Flora en ik op het bed mekaar in de armen en begonnen we te schreeuwen. Natuurlijk een veel te overdreven reactie want binnen de minuut stonden alle patiënten van onze dienst voor ons open deur. Met 15 stonden ze daar allemaal plat van’t lachen. Ondertussen nog een paar muizen gespot o.a. in ons huisje en zelfs op ons bed! Das dan weer het minder mooie aan Afrika.

We houden echt van Afrikanen, al lopen hier echt wel heeeel raar mensen rond. Iedereen maakt hier ook zo’n dierlijke geluidjes op het einde van zijn zin, dan liggen Flora en ik altijd plat van’t lachen. Daarjuist in de mis zaten we langs de ene kant omsingeld door 4 broeders en langs de andere kant een zuster. Die mis duurt twee uur, waarvan we een uur geslapen hebben en een uur plat van’t lachen hebben gelegen.

Sorry God dat we niet hebben opgelet maar na een nachtshift konden we echt onze ogen niet openhouden. Flora is zelfs tegen de zuster in slaap gevallen. Toen kregen we in’t oog dat ze zuster zelf in slaap lag en bijna van de bank viel. Ondertussen waren er achter ons mensen weer van die knorrende geluiden aant maken was de knappe priester (waarvan we gisteren een lift hebben gekregen nadat we flessen water waren gaan kopen) vals aan het zingen. Flora en ik kregen weer een lachuitbarsting die we niet konden ophouden. We leven precies in een roes hier met zo’n intens gelukkig gevoel da we met het minste moeten lachen.

Women’s day.

Dinsdag 8 maart was het internationale vrouwendag wat hier heel uitgebreid werd gevierd. Elke vrouwenclub had zijn eigen outfit aan en er was ook een ‘Women’s day kleedjes’ waarvan wij er eentje hadden. Het hele gebeuren leek een beetje op de parade van de 21^ste juli bij ons.

Wij zaten met de zusters en alle belangrijke mensen in de tribune, wat een eer. Er werden dan speechen gegeven door verschillende mensen, er werd gedanst en elke vrouwenclub moest marcheren voor de tribune. Wij hebben ook gemarcheerd, dat werd hier echt heel serieus genomen. Serieus gezicht opzetten, zwieren met de armen, stappen met de knieën omhoog… Na het hele gebeuren zijn we op café gaan drinken met de winnende vrouwenclub. Zonder mannen, da was pas ambiance!

We zijn al twee keer de papa van onze Florien hier tegengekomen, binnenkort gaan we daar ook is eten.