Afrikaans kleedje

Hallo allemaal!

We willen gewoon even zeggen dat we echt genieten van jullie reacties. Altijd als we het cybercafé binnenstappen zijn we kei blij om van jullie iets te horen. We hebben er net een shift van 19 uur opzitten en hebben 6 bevallingen kunnen doen. Ook de eerste HIV gevallen gehad, dat was wel spannend maar we zijn goed beschermd. We weten ook altijd of de vrouwen aids hebben of niet. We zijn echt al totaal aangepast aan de manier van werken hier. Met 4 zitten we te slapen op ne stoel en als we een vrouw horen roepen dan schieten we op ons gemakske in actie. Twas ne zware nacht geweest, we ware zo moe da we precies stoned aant werken waren. Zeker toen de gynaecoloog langskwam kregen we echt de slappe lag. Wat diee allemaal verteld, we kunne diee echt ni meer serieus nemen. Verder zijn we nog bij ons vrienden op bezoek geweest, is ons eerste Afrikaans kleedje klaar en beginnen we de meeste mensen nu te kennen als we door het dorp wandelen. Iedereen nodigd ons uit bij hun thuis, echt leuk De zusters zijn ook echt de max, we voelen ons hier echt goed.

Heel veel groetjes en dikke kussen

Ons thuis, het ziekenhuis

Ons thuis, het ziekenhuis.

01/03/’11

Wat een pret, wat een pret. We hebben ondertussen al een paar vrienden gemaakt. Onze overburen wonen met 6 studenten in een huis. Ze zijn voor 5 weken in ons dorpje voor stage te doen in ons ziekenhuis. We zijn al een paar keer bij hun op bezoek geweest, om te kaarten en te drinken. ’s Avonds is dat dan met kaarsen want er is meestal geen elektriciteit.

Flora en ik wonen bijna in het ziekenhuis. We zijn hier echt altijd, want het is hier super gezellig. We zijn hier echt thuis. Omdat we hier altijd zijn hebben we zelfs een privékamer gekregen voor als er ’s nachts vrouwen in arbeid zijn. Onze dienst bestaat uit 1ne gang met daar alles op, we kunnen vanuit ons kamerke heel de gang horen dus als er iemand moet bevallen horen we dat wel. De vrouwen liggen hier in slaapzalen bijeen, en de moeders en zussen van de pas bevallen vrouwen die blijven slapen op kartonnen onder het bed en op de grond.

’s Nachts heerst er hier een gezellig kampsfeertje als iedereen hier met z’n olielamp zit. Wij zitten dus nu ook in die gang in ons kamer met de deur open, dus af en toe loopt er is volk binnen en buiten. Onze enige vroedman, Otto hebben we een bijnaam gegeven. We mogen hem Daddy noemen. Met de gynaecoloog is het ook altijd lachen. Hier is er maar 1ne, en we maken echt plezier met hem, zeker als we hem Engels moeten leren.

Om de zoveel tijd gaan we is kijken in de arbeidskamer hoe het met ons vrouwtjes in arbeid gaat. Das ook een zaal met 6 bedden. Maar das daar ook altijd een gezellige boel met de moeders en zussen van de zwangeren. En na de bevalling wordt er soms gedanst. Iedereen doet dan mee, het personeel, de zusters en iedereen die hier al ligt + de familieleden.

Zondag is ons vrij dagje, dan doen we de was en de kuis. Toen we deze zondag lagen te genieten van de zon op een matras in onze tuin stond opeens de bewaker van het ziekenhuis op ons voordeur te bonken. We moesten naar de verloskamer gaan. Toen we daar aankwamen lag er een vrouw met een voet uit haar vagina. Stuitbevalling! Otto vroeg of dat wij de bevalling wilden doen maar voor de eerste keer dat we dit meemaakten wilden we toch is gewoon kijken. Eerst kwam de voet, een been, de stuit, en het lijf, maat toen bleef het hoofd steken. De benen werden dan 360° gedraaid dus da lijf werd echt uitgewrongen. Na mee te duwen op de buik, kwam het hoofd dan toch, na 5 spannende minuten.

Het kind toonde geen teken van leven en moest dringen geaspireerd worden en zuurstof krijgen. Maar omdat er geen elektriciteit was heeft Otto met een leiding geaspireerd tot het vruchtwater in zijn eigen mond kwam. Na 5 minuten en een paar Weesgegroetjes begon het kind dan toch te kreunen. We zijn nog een paar uur gebleven daar want er waren nog 2 vrouwen binnen in arbeid. Flora heeft de volgende bevalling gedaan en ik de laatste.

Toen was het al donker en omdat er geen elektriciteit was heb ik die bevalling moeten doen met een olielamp die Otto naast de vrouw hield.

Voor diegenen die interesse hebben in de verloskunde:

Gisteren hebben we weer elk een memorabele bevalling gedaan. De eerste heb ik gedaan. Het was van een kind dat al dood was omdat de moeder een retroplacentair hematoom had gedaan. Die vrouw was echt kei anemisch en helemaal verzwakt. Ik was daar helemaal alleen met onze 2 overbuurstudenten die voor de eerste dag op de verloskamer stonden. We zaten daar gezellig te praten toen ik opeens int oog kreeg dat het hoofd er uitkwam, snel handschoenen aangedaan en de bevalling gedaan. Was dat even spannend. Maar toen kwam dus da hematoom eruit, groter dan ne gemiddelde placenta.

Gelukkig kwam toen de zuster binnen want da zag er echt ni goed uit. Toen volgde de placenta en nog 2 mega klonters. Die vrouw lag gewoon in ne plas bloed, da stopte ni en liep echt als een kraan. Snel naar lab gegaan voor 2 units bloed en de gyn gaan halen. Erg voor die vrouw, maar wel heel leerrijk voor ons. De vrouw is nu beter.

Daarna deed Flora een bevalling. Ze brak de vliezen en kreeg een hele kwak vruchtwater in haar klompen. Omdat ze wondjes op haar voeten had, ging de vroedvrouw snel een emmer met javel halen en begon die de voeten van Flora te wassen. Maar ondertussen was die vrouw wel aan het persen dus moest Flora springen voor de baby op te vangen. Er was een klein scheurtje, dus heeft Flora voor de eerste keer gehecht.

Daarna zijn we naar ‘the roundabout’ geweest, voor een kleed te laten maken voor woman’s day. Dat is 8 maart en dan dragen alle vrouwen in heel Kameroen een kleed uit hetzelfde stofke. The roundabout is het centrum met een café en een paar winkeltjes. We zijn dan nog ene gaan drinken in het café met een paar dorpelingen, op bezoek geweest thuis bij iemand die werkt in het ziekenhuis en dan de verjaardag gaan vieren van onze overbuur en vriend Adisson. Adisson is een van de 2 studenten die bij ons op dienst staan deze week en voor zijn verjaardag had hij wat wijn en koekjes gekocht.

Dan, lichtjes in de wind gaan werken van 21 u tot 3 ‘s nachts. Nu weten we ook hoe vlot we een bevalling kunnen doen na een paar glaasjes Kameroenese wijn. Nog een spoedkeizersnede gehad, en dan om 3 uur naar huis en eigen beddeke in.

Coucou les palots !!

Coucou les palots!!

Hier c’etait dimanche: Church day!
On a ete avec nos deux voisin: Sir et Venesius, deux frères catholique en formation qui font du volontariat ici a Njinikom, vous pouvez les voir sur une des photos, je marche a coté d’eux J

C’était super chouette, tout le monde chante, le prêtre fait des petites blagues et tous les habitants du village sont présents! Ce qui est vraiment chouette par ce qu’on revoit des mamans avec leur enfant qui on accouchées chez nous!

Je suis sure que si toutes les messes en Belgique seraient pareilles, personne ne voudrait rater la messe du dimanche matin!!!
Par contre quand Dorien et moi avons été chercher l’hostie, on ne s’était encore jamais senties aussi regardées, on était les seules blanches dans toute cette église et donc l’attraction de tous les regards!

Apres la messe on s’est dépêchées pour aller au cyber café mais a notre grande surprise il était fermé… Et oui ici le dimanche est sacré et personne ne travaille sauf les personnes dans le milieu médical!
Donc on est rentrées et on a lavé pour la première fois notre linge a la main car ici «wash machine: no no no it is with your hands!!»
Après deux heures de trempage, nettoyage, frottage, essorage; notre linge était propre et prêt a etre pendu:)
Suite a cette lourde tache on méritait bien un bain de soleil!!
Et bien non… Au moment ou Dorien et moi étions enduits de crème solaire et bien installées au soleil on reçoit un coup de fil: «There a three women in labour you should come!!»

A notre arrivé en salle d’acc une des femmes était sur le point d’accoucher.
«There went our free day…»

Le premier bébé est né avec les pieds en premier donc on a assisté a l’accouchement mais on ne la pas fait nous même. C’était super impressionnant!!
La deuxième c’est moi qui l’ai fait, une petite filleJ
Et la troisième Dorien a pu la faire, DANS LE NOIR!
Oui oui, ici l’électricité ne fonctionne pas toujours et donc parfois il ce peut qu’il n’y ai pas de lumière dans la salle d’accouchement … J’ai du donc tenir une «oil lamp» a coté de Dorien pendant qu’elle faisait l’accouchement… On ne se saisit de plus rien ici!!

Une fois la lumière allumée, les bébés et les mamans nettoyés c’était l’heure de danser de joie avec les familles des nouveaux nés!!
Ici quand un bébé nait et surtout quand c’est un premier garçon, tout le monde: les sages femmes, les sœurs, la famille, tout le monde danse et chante!!

Donc voila comment c’est passé notre premier dimanche a Njinikom!
On est très heureuse d’être ici même si on en a marre de manger du riz et des bananes …

Beste blanke vrienden,

Beste blanke vrienden,

We hebben er net een zware dag op zitten. 10 uur zonder pauze gewerkt, 3 vrouwen in arbeid gehad, bevallingen gedaan, eerste kiezersnede hier gezien en weer ogen opengetrokken. We voelden ons vandaag echte hardwerkende slagersvrouwen, zeker op de moment toen ik ne knip moest zetten met een botte schaar zonder enige pijnstilling. Geloof me, dan loopt het kiekevel over uwe rug! En ik heb voor de eerste keer gehecht vandaag.

Verder weten we niet goed wat te vertellen over de verloskamer hier, alles is zo anders en we verschieten echt van niks meer. Vrouwen bevallen naast elkaar, liggen naakt op tafel, en soms komt er dan is ne vreemde man binnen, wat voor niemand een probleem blijkt. Toen ik daarstraks voor een vrouw stond klaar om de bevalling te doen, viel opeens het achterste stuk van die verlostafel naar beneden, dus die benen van die vrouw vlogen op de grond terwijl die was aant persen. Stel u dat is voor in Gasthuisberg? We hebben al 2 baby’tjes gehad die gestorven zijn op de neonato afdeling. Eentje daarvan hebben wij ontdekt toen we toevallig waren aan het rondkijken in de couveuses. Daar wordt ook echt zo anders mee omgegaan. Eerst zeggen ze dan ‘sorry baby’ tegen die dode baby en dan gooien ze hem weg in de vuilbak.

We leven hier al 4 dagen op rijst en bananen. Als ontbijt vanmorgen hebben we een papaja gegeten die Flora toevallig in onze tuin had gevonden. Daarjuist is Flora naar 2 winkeltjes gegaan voor ons avondeten. In het eerste hadden ze in de aanbieding: pindanootjes en een groene bladgroente. Toen ze vroeg of ze geen vlees hadden begonnen ze met haar te lachen. Met lege handen is ze dan naar een volgend winkeltje gegaan waar ze oh jawel, rijst hadden! Gelukkig hadden we gisteren op de markt 3 peren gekocht die avocado’s bleken te zijn toen Flora met de bananen een fruitlslaatje wilde maken.

Dus dan werd het voor vanavond: rijst met avocado’s. We verlangen echt naar vlees, dus een van de volgende dagen gaan we een kip kopen en onze buren ( de 2 paters) gaan ons leren hoe we die moeten slachten. Chance dat we een beroep hebben waarbij de adrenaline door ons lijf stroomt en waardoor we de honger vergeten. Maar geen nood Mamy en Moeke, Floortje en ik kunnen nog altijd placenta’s eten als onze voorraad minute soepkes er door zit. Ah ja en onze gas is ook bijna op, en in ons dorpje + in de dichts bijzijnde stad is er geen gas meer te vinden. Dus binnenkort zullen we op een vuurtje moeten gaan koken.

Verder zijn we nogal in trek bij de mannen hier. Op onze eerste dag wilde er ene ons kopen voor zijn zoon. Tapir of Daddy cool, wat denkte van 40 koeien in ruil voor uw dochter? Want dat is blijkbaar wat we waard zijn hier. De gynaecoloog zei daarstraks dat hij een kind van mij wilde. Ja ze gebruiken hier nogal directe versiertrucs. Maar geen nood, I do prefer white chocolate.

Als jullie ons binnen 3 maand terugzien zijn we vrouwen geworden met no heart feeling bij: een dode baby, het openscheuren van buiken voor een keizersnede, een hele voorarm in vagina en baarmoeder zonder enige pijnstilling,… We leren ook al onze plan trekken in elke onverwachtse situatie en vinden voor elke probleem een praktische oplossing. Ook zullen we uitgehongerd, behaard, stinkend, masters in het doden van insecten, relaxed en met een vreemd Afrikaans Engels accent terugkomen. Relaxed want alles is hier zo opt gemakske… Mika heeft met zijn ‘Relaxed, take it easy’ het lijflied van Kameroen geschreven. En oh ja onze humor zal nog flauwer worden, want hier lachen ze echt met de raarste dingen. Nu kruipen we ons beddeke in met een theetje en een romantisch boekske. Want morgen vroeg big day, we gaan naar de mis en zijn uitgenodigd thuis bij een van onze collega’s. Spannend!

P.S.: We love you.

(Onze mailtjes en blog verhalen zetten we altijd eerst op onze laptop in word en dan via USB op ne computer in het internetcafé gezet, want internet is zoals de bevolking hier, zo traag. Laat af en toe iets van jullie horen via mail of via onze blog, dat vinden we echt kei leuk. Gewoon hoe het daar is in België, wat jullie doen,…)

Florientje is geboren

Vannacht heeft Flora haar eerste bavalling in Kameroen gedaan, het is vlotjes verlopen allemaal en het kindje is naar ons genoemd. Verder alles ok. Later meer nieuws. want we zijn nu aan het werken. x

Des nouvelles du Cameroun!

Coucou!!

Voila Dorien et moi passons notre toute première journée au paradis…

On est donc arrivée dimanche matin à 5h après un long long voyage!

Sœur ‘Christa’ et nos deux amie Hannah et Anneleen sont venues nous chercher a l’aéroport.

Notre tout première impression du Cameroun était: QUELLE CHALEUR!!

A 5h du matin il faisait 27°C!!

On avait vraiment l’air trop stupide avec notre pull, notre veste et notre long pantalon, tous les africains de l’aéroport se moquaient de nous!!

Apres avoir récupéré nos valises on est partit pour «Douala city» direction le couvent!

On a vite déposé nos valises et on est allé se coucher directement.

Apres 4(petites) heures de sommeil dans une chaleur insupportable, on est partie avec Hannah et Anneleen a la découverte de la ville. C’était super impressionnant, il y avait du trafic partout partout, ca courrait dans tout les sens et on a faillit se faire tué une bonne vingtaine de fois par des motards qui roulent comme des fous!!

Ce qui nous a le plus frappé c’est la manière dont les gens nous observaient, comme si on était des créatures venues d’un autre monde avec nos jambes et nos bras tout blanc …

Il y a des enfants qui venaient nous toucher comme si ils voulaient être sur que se soit vrai!

Apres cette petite balade on a rejoint Cyprien, unami de Hannah et Anneleen qui travaille en tant qu’ambulancier a l’hôpital ou elles font leur stage.

Il nous a emmené dans un village de pécheur a la mer et on a pu gouter aux poissons et aux gambas fait «a la camerounaise» accompagné de bananes plantains cuites, un vrai régale!!

Ensuite on est allé prendre une bière dans le bar de Cyprien (il faut savoir qu’ici, les gens combinent 3 jobs ou plus!)

Et puis on est allé se coucher et c’est la que tout a commencé…

Je me suis lever plusieurs fois dans la nuit pour aller vomir, la chaleur était insupportable, Dorien et moi on se levait toute les demi heure pour aller prendre une douche glacée tellement il faisait chaud et le lendemain en me réveillant j’avais mal partout, des nausées, mal a la tete et 39,5°C de fièvre…

Ce n’était donc pas fort raisonnable de partir pour Njinikom ce jour la..

Dorien a pu heureusement travailler en sale d’acc avec Hannah et Anneleen pendant que je me reposais sous les yeux bien veillant des novices!

La journée cest finalement bien passée, jai beaucoup dormi et le soir on a regardé une comedie romantique a quatre, cetait vraiment super chouette!

Le lendemain matin, je navais plus de fièvre donc Cyprien a commandé un taxi et un ambulance(pour les valisesJ) pour aller a la gare des bus.

On a du quitter nos copines avec beaucoup de larmesL…

On est arrivé la a 7h30 et le bus devait partir a 8h…. finalement on est parti a 10h car ici, le bus ne part pas avant qu’il ne soit plein, et quand je dis plein, cest vraiment plein a craqué!!

Il y avait meme des poules dans le bus, pour vous dire…J

Quand le bus a quitté la gare, un dame s’est levée et nous a tous demandé a faire appel a dieu, ici, a chaque fois que les gens prenne la route pour un long voyage, ils font tous appel a dieu et commencent a chanter dans le bus «oooooh lord, thank you for saving us…. Ooooh lord, we are together,…»

On doit embrasser tout nos voisins et voisines dans le bus et leur dire «je t’aime» et aussi on a du tous prier pour le chauffeur et chanter pour lui!

Un peu plus tard un homme est rentré dans le bus pour nous donner des «leçons de médecine», il nous a expliqué qu’est ce qu on devait faire pour vivre mieux et plus longtemps: «la clef de tous les miracles c’est l’ail selon lui» «you have to eat garlic every day of you life!!»

Alalala Dorien et moi, cest sur on n oubliera jamais jamais ce voyage en bus!

Un fois a Bamenda il était 17h30 et il commençait a faire noir. Monsieur Mac Donald (oui oui c’est son nom!) et ses amis sont venu nous chercher et après une heure nous sommes arrivé a Njinikom sous la pluie et le tonnerre.

Ici «it is a blessing of lord when foreigners comes with the rain, god bless you!»

Mac nous a installé dans notre maison, enfin, palace serait une meilleur description! et la on a été accueillit par sœur (je ne me rappel jamais de son nom) qui est une sœur Italienne et qui vit au Cameroun depuis ses 25ans!!

Elle nous a offert un diner et nous a un peu fait visiter notre nouveau «chez nous»

Une fois quelle était partie, on a été confrontée par des centaines d’insectes, une horreur!

On a sauté dans le lit, sous notre moustiquaire avec une peur atroce de la pluie, du vent et du tonnerre!!

On entendait des bruits partout alors on a décidé de mettre nos boules quies et on s’est endormie comme deux pierres en espérant un jour se réveiller dans ce même lit;)

Et en effet ce matin, le soleil nous a réveillé et la on a découvert à notre grande surprise que le paradis existe vraiment ….

Les photos le témoignent, Njinikom est un petit coin de paradis ou il fait agréablement chaud, ou la nature est fantastique et ou on se sent remonté de 100 ans dans le temps (ce qui a de bons mais aussi de mauvais coté... )

Ici il y a par exemple internet, des gsm et la télé, mais il n y a pas souvent de l’électricité et de l’eau courante il y en a quand il a plu, donc il faut pouvoir tout relativiser et faire avecJ

Ce qui est sure c’est qu’ici Dorien et moi allons vivre 3 mois d’aventures et dans 50 ans si on n’aura pas déménagé ici depuis en parlera encore tous les jours de cet endroit idyllique!

Maintenant je vous laisse, profiter des quelques photos

On vous tient au courant

On vous embrasse

Passez une bonne journée en espérant que vous êtes aussi heureux que Dorien et moi!

God bless you and we miss you!!

23/02/11

23/02/11

Badje genomen buiten in onze emmers en onze valiezen uitgepakt. Om 9 uur kwam de zuster ons halen voor een rondleiding op het domein van het ziekenhuis.

Wij zijn gewoon beland in het aards paradijs. Het is heerlijk weer, zonnetje schijnt, we zitten op een berg, met een prachtig uitzicht rond ons heen.

Alle mensen zijn kei lief, iedereen wil ons leren kennen en we krijgen knuffels a volonté. Ook de dokters zijn kei lief en persoonlijk. Iedereen doet hier alles opt gemakske. Zelfs wandelen doen ze hier in slow motion. Heel het ziekenhuis is 1 dorpje op zich, de dokters wonen er met hun families, het klooster is op het domein, er is een winkeltje, ons huisje is er, een internetcafé,…

Het is hier echt hemel op aarde, we zijn allebei ongelooflijk gelukkig hier!

22/02/11

22/02/11

Om 7 uur vertrokken uit het klooster/ziekenhuis in Douala om daar de bus te nemen richting Bamenda. Het afscheid van ons vriendinnekes Hannah en Anneleen was zeer emotioneel, we hadden alle 4 spijt dat onze wegen hier zouden splitsen.

Nog gewacht tot 10 uur, tot de bus vol zat en dan zijn we vertrokken. Terwijl we waren aan het wachten begonnen onze darmen allebei te rommelen, dus zijn we gaan vragen aan de mannen om de toiletten voor ons te openen. Toilet = gat in de grond. Terwijl Flora ging gaan stond ik voor haar deur te wachten omdat ze die niet kon sluiten.

Toen kwamen er opeens 2 jonge mannen een babbeltje maken met mij voor Flora haar deur. En Flora kon ons door de kier zien staan dus ik dacht wel al dat ze niet zou kunnen gaan . Ik vroeg die mannen om weg te gaan, en die begrepen da echt ni, ze snapten ook niet waarom ik niet bij Flora int kotje ging. Toen hebben we elk maar 2 Immodiums gepakt zodat we tijdens de busrit niet zouden moeten gaan.

En dan om 10u is onze busrit van 8 uur van start gegaan!

Prachtige natuur met een tussenstop op een marktje waar we iets konden kopen op te eten. Als de reizigers naar het toilet moesten, stopte de bus en gingen ze gewoon naast de bus! Echt we konden gewoon alles zien, bij de mannen en vrouwen, totaal geen gêne. Ook kregen we entertainment van twee prekers waarmee we moesten bidden, zingen en vooral braaf luisteren naar hun verkondigingen.

Als Piet Huysentruit hier zijn en ons zou vragen “wat we vandaag geleerd hebben”

Één: eet massa’s look: “it’s good for everything, you will live longer if you do eat it every day of your life”

Twee: worship god, love the lord, amen, halleluiaaaaa

Drie: love you neighbour, kiss your neighbour, shake hands with your neighbour, …

Toen we aankwamen in Bamenda werden we opgehaald door 3 mannen van ons dorpje, de chauffeur, de klusjesman en the HIV officer van ons ziekenhuis. Echt leuke mensen, ze hebben ons al de geheime taal van het ziekenhuis geleerd. Er bestaat blijkbaar een taaltje met geheime woorden die enkel het personeel kent zodat de zusters ons niet kunnen begrijpen. Gaan we straks op cafe betekend ‘Are we going to kwaf?’.

Aangekomen in ons dorpje toen het al donker was, dus we konden nog niets zien. Het was ook kei hard aan het regenen en onweren. Maar ons huisje is gewoon prachtig! We hebben een living met 4 zetels en een tafel, en ne frigo. 3 slaapkamers zijn er. 2 met 2 eenpersoonsbedden, en eentje met een tweepersoonsbed. Het is geen grote luxe, we zijn precies 150 jaar terug in de tijd. Omdat het kei hard was aant onweren en omdat de elektriciteit vaak uitvalt en dus in het donker zitten, kiezen we voor de master bedroom, met tweepersoonsbed. Voor ons keukentje en badkamer moeten we naar buiten gaan.

Ons hofje sluit aan aan het hofje van 2 broeders. We zitten eigenlijk in 1 lang huis dat is onderverdeeld in 4 huisjes voor ‘the visitors’. We hebben geen stromend water dus we moeten ons wassen in emmers. Als we ’s nachts naar het toilet moeten doen we dat in onze kamer in een kookpot. We durven niet naar buiten.

Toen we ons avondmaal hadden gegeten en toen terug naar onze kamer gingen waren we beland in een horrorfilm, in onze kamer zaten echt honderden langpootmuggen. Flora en ik zijn in het wildeweg beginnen kloppen met ons sletsers, echt die waren overal, in ons bed, in ons valies, onder onze rok. Met gesloten mond zijn we ten aanval gegaan. Toen we the battlefield hadden overwonnen zijn we ons beddeke gekropen. Benieuwd voor morgen ons eerste dagje in ons dorpje!